اینترنت اشیا (Internet of Things یا IoT) به میلیاردها دستگاه فیزیکی در سراسر جهان گفته می‌شود که به اینترنت متصل هستند و اطلاعات را جمع‌آوری می‌کنند و با کاربر و سایر دستگاه‌های متصل به اشتراک می‌گذارند و با استفاده از اینترنت با هم ارتباط برقرار می کنند.

تقریبا هر چیزی که بتواند به شبکه اینترنت متصل شود، بخشی از اینترنت اشیا است. در خانه هوشمند، این گجت‌های مجهز به اینترنت ما را از شر انجام کارهای خانه رها می‌کنند، کمی از وقت باارزشمان را به ما بازمی‌گردانند و به زندگی روزمره و خاکستری ما، رنگ و لعاب هیجان‌انگیزتری می‌بخشند.

باید گفت که تقریبا هر شی فیزیکی، در صورتی که امکان اتصال آن به اینترنت وجود داشته باشد تا بتواند بدون نیاز به دخالت انسان به تبادل اطلاعات در شبکه بپردازد و یا بتوان آن را از طریق اینترنت کنترل کرد، قابلیت مبدل شدن به یک دستگاه اینترنت اشیا را دارد. اینترنت اشیا (IoT) به تازگی در زندگی روزمره ما جا افتاده است و هر جا که می رویم ما را احاطه کرده اند: ماشین های هوشمند داخل خیابان ها،دستگاه های اتوماسیون خانگی ،دستیار های هوشمند حسگرهای اداری که شرکت های دیجیتالی امروزی را تامین می کنند، و ردیاب های تناسب اندام که روی بدن ما کار گذاشته می شوند. به گفته Statista (Statista یک پلت فرم آنلاین آلمانی است که متخصص در جمع‌آوری و تجسم داده‌ها است که آمار و گزارش‌ها، بینش‌های بازار، بینش مصرف‌کننده و بینش شرکت را به زبان‌های آلمانی، انگلیسی، اسپانیایی و فرانسوی ارائه می‌ده)

“در مجموع، آنها یک اکوسیستم عظیم از 26.66 میلیارد چیز به هم پیوسته را ایجاد می کنند که تأثیر قابل توجهی بر جوامع و اقتصادهای سراسر جهان دارد.” به بیانی دیگر اینترنت اشیا (IoT) یعنی ارتباط حس‌گرها و دستگاه‌ها با یک شبکه اینترنتی که از طریق این ارتباط و تعامل بین لوازم متصل به شبکه، امکان مشاهده و کنترل لوازم متصل به شبکه برای کاربران آن فراهم می‌شود.

یک لامپ رشته‌ای که به وسیله یک گوشی هوشمند قابل روشن و خاموش شدن باشد، یک دستگاه اینترنت اشیا است.

یک دستگاه اینترنت اشیا می‌تواند به بامزه‌گی عروسک کودکان و یا به جدیت و پیچیدگی یک کامیون بدون راننده باشد. برخی از دستگاه‌های بزرگ ممکن است شامل تعداد زیادی مولفه کوچک‌تر از اینترنت اشیا باشند. 

اما اینترنت اشیا چیزی فراتر از گرم کردن فر با صدا یا خاموش کردن چراغ‌ها با گوشی هوشمند است. هدف اصلی اینترنت اشیا این است که با نصب حسگر روی هر چیزی در دنیا و ترجمه آن به زبان دیجیتال، کامپیوترها را در تماس مستقیم با محیط فیزیکی اطراف ما قرار بدهد.

در اینترنت اشیا دنیای دیجیتال وارد جهان فیزیکی ما می‌شود.

دستگاه‌های متصل به اینترنت می‌توانند راهی برای پیش‌بینی در مورد همه چیز، از رفتار مصرف‌کننده گرفته تا وقایع آب‌و‌هوایی، باشند؛ اما این دستگاه‌ها در عین حال دسترسی هکرها به فضای خصوصی افراد برای سرقت و فاش کردن اطلاعات شخصی آن‌ها را آسان‌تر می‌کنند. بسته به اینکه از چه کسی بپرسید، اینترنت اشیا قرار است آینده تکنولوژی را دگرگون کند یا همچون ربات غول‌پیکر افسارگسیخته‌ای، پایان عصر تکنولوژی بشر را رقم بزند.

اما جهان همیشه اینگونه نبوده است. تا سال 1999، اصطلاح “اینترنت اشیا” حتی وجود نداشت. بنابراین، دقیقاً چگونه اینترنت اشیا به این سرعت تکامل یافت و به یک کلمه رایج تبدیل شد و چه نقاط عطفی باعث توسعه اینترنت اشیا در سطح جهانی شد؟ برای پاسخ به این سؤالات، بیایید به واکاوی ریشه های این فناوری باورنکردنی بپردازیم.

تاریخچه مختصر اینترنت اشیا:

مفهوم دستگاه های متصل به خودی خود به سال 1832 برمی گردد که اولین تلگراف الکترومغناطیسی طراحی شد. تلگراف ارتباط مستقیم بین دو ماشین را از طریق انتقال سیگنال های الکتریکی امکان پذیر می کرد. با این حال، تاریخ واقعی اینترنت اشیاء سازمانی با اختراع اینترنت – یک جزء بسیار ضروری – در اواخر دهه 1960 شروع شد، که سپس در دهه های بعدی به سرعت توسعه یافت.دهه 1980شاید باورش سخت باشد، اما اولین دستگاه متصل یک دستگاه خودکار کوکاکولا بود که در دانشگاه کارنگی ملون قرار داشت و توسط برنامه نویسان محلی اداره می شد. آن‌ها میکروسوئیچ‌هایی را در دستگاه ادغام کردند و از شکل اولیه اینترنت استفاده کردند تا ببینند آیا دستگاه خنک‌کننده نوشیدنی‌ها را به اندازه کافی سرد نگه می‌دارد و آیا قوطی‌های کوکاکولا موجود است یا خیر. این اختراع باعث افزایش مطالعات بیشتر در این زمینه و توسعه ماشین‌های متصل به هم در سراسر جهان شد. دهه 1990در سال 1990، جان رامکی یک توستر را برای اولین بار با پروتکل TCP/IP به اینترنت متصل کرد. یک سال بعد، دانشمندان دانشگاه کمبریج به این ایده رسیدند که از اولین نمونه اولیه دوربین وب برای نظارت بر میزان قهوه موجود در قهوه جوش آزمایشگاه کامپیوتر محلی خود استفاده کنند. آنها وب‌کم را طوری برنامه‌ریزی کردند که سه بار در دقیقه از قهوه جوش عکس بگیرد، سپس تصاویر را به رایانه‌های محلی بفرستد، بنابراین به همه اجازه می‌دهد ببینند که آیا قهوه در دسترس است یا خیر.سال 1999 به راحتی یکی از مهم ترین سال ها برای تاریخ اینترنت اشیا بود، زیرا کوین اشتون اصطلاح «اینترنت اشیا» را ابداع کرد. اشتون، یک فن‌شناس رویایی، در حال ارائه‌ای برای Procter & Gamble بود که در آن اینترنت اشیا را فناوری‌ای توصیف کرد که چندین دستگاه را با کمک برچسب‌های RFID برای مدیریت زنجیره تامین به هم متصل می‌کند. او به طور خاص از کلمه “اینترنت” در عنوان سخنرانی خود استفاده کرد تا توجه مخاطب را به خود جلب کند زیرا اینترنت در آن زمان به یک موضوع بزرگ تبدیل شده بود. در حالی که ایده او از اتصال دستگاه مبتنی بر RFID با اینترنت اشیاء مبتنی بر IP امروزی متفاوت است، پیشرفت اشتون نقش اساسی در تاریخچه اینترنت اشیا و به طور کلی توسعه فناوری ایفا کرد. دهه 2000در آغاز قرن بیست و یکم، اصطلاح “اینترنت اشیا” به طور گسترده توسط رسانه ها مورد استفاده قرار گرفت و رسانه هایی مانند گاردین، فوربس و بوستون گلوب به آن اشاره کردند. علاقه به فناوری اینترنت اشیا به طور پیوسته در حال افزایش بود، که منجر به اولین کنفرانس بین المللی اینترنت اشیا در سال 2008 در سوئیس شد که در آن شرکت کنندگان از 23 کشور در مورد RFID، ارتباطات بی سیم کوتاه برد و شبکه های حسگر بحث کردند. علاوه بر این، چندین پیشرفت بزرگ باعث رشد اینترنت اشیا شد. یکی یخچال متصل به اینترنت بود که توسط LG Electronics در سال 2000 معرفی شد و به کاربرانش امکان خرید آنلاین و برقراری تماس تصویری را می داد. یکی دیگر از پیشرفت‌های ضروری، یک ربات خرگوش‌شکل کوچک به نام nabaztag بود که در سال 2005 ساخته شد و قادر بود آخرین اخبار، پیش‌بینی آب‌وهوا و تغییرات بازار سهام را بگوید.

اواخر دهه ۲۰۰۰ تا اوایل دهه ۲۰۱۰، شرکت‌های مختلف در سراسر جهان به همان اندازه که اکنون برای هوش مصنوعی و یادگیری ماشین اشتیاق دارند، نسبت به اینترنت اشیا هیجان‌زده می‌شدند.

شرکت IBM در همین زمان کار روی کمپین Smarter Planet را با هدف رشد اقتصادی و توسعه پایدار آغاز کرد. مک‌کنزی (McKinsey)، معتبرترین شرکت مشاور مدیریت جهانی، شروع به نوشتن گزارش‌هایی درباره وضعیت تکنولوژی اینترنت اشیا کرد. سیسکو، بزرگ‌ترین کمپانی مطرح در حوزه‌ تجهیزات شبکه، در سال ۲۰۱۱ اعلام کرد اینترنت اشیا بین سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ «متولد» شده است؛ یعنی زمانی که تعداد دستگاه‌های متصل به اینترنت از تعداد افراد زنده روی کره زمین بیشتر شد. در همان سال، گارتنر، شرکت پژوهشی آمریکایی، برای اولین بار این پدیده جدید را به فهرست تکنولوژی‌های نوظهور خود اضافه کرد.

شرکت سیسکو اعلام کرد اینترنت اشیا بین سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ «متولد» شده

کمی بعد،‌ استارتاپ‌های اینترنت اشیا از گوشه و کنار سر برآوردند. استارتاپ‌ Nest Labs در سال ۲۰۱۰ شروع به تولید ترموستات و آشکارساز دود هوشمند مجهز به حسگر و وای‌فای با قابلیت یادگیری کرد. در سال ۲۰۱۴، گوگل این استارتاپ را به قیمت ۳٫۲ میلیارد دلار خرید و شاید بتوان گفت این همان لحظه‌ای بود که اینترنت اشیا توجه عموم مردم را به خود جلب کرد. با ظهور دستیارهای صوتی هوشمند الکسا و گوگل هوم، حضور دستگاه‌های اینترنت اشیا در خانه‌های مردم هر روز پررنگ‌تر و عادی‌تر شد.

دهه 2010رونق اینترنت اشیا با اضافه شدن آن به چرخه هایپ گارتنر برای فناوری های نوظهور در سال 2011 پشتیبانی شد.درهمان سال، IPv6 – یک پروتکل لایه شبکه که مرکزی برای اینترنت اشیا است – به صورت عمومی راه اندازی شد.از آن زمان، دستگاه های متصل به هم در زندگی روزمره ما رایج و رایج تر شده اند. غول‌های فناوری جهانی مانند اپل، سامسونگ، گوگل، سیسکو و جنرال موتورز تلاش‌های خود را بر تولید حسگرها و دستگاه‌های IoT متمرکز کرده‌اند – از ترموستات‌های متصل به هم و عینک‌های هوشمند گرفته تا خودروهای خودران. اینترنت اشیا تقریباً در هر صنعت راه خود را پیدا کرده است: تولید، مراقبت های بهداشتی، حمل و نقل، نفت و انرژی، کشاورزی، خرده فروشی و بسیاری دیگر. این تغییر چشمگیر ما را متقاعد کرده است که انقلاب اینترنت اشیا دقیقاً همین جاست.پیش‌بینی شده تا سال ۲۰۳۰، تعداد دستگاه‌های اینترنت اشیا به ۳۰ میلیارد خواهد رسید و این رقم، افزایش ۶۸ درصدی را در مقایسه با سال ۲۰۲۰ نشان می‌دهد.

نحوه کار اینترنت اشیا:

برای اینترنت اشیا اولین چیزی که نیاز دارید، حسگرها و دستگاه‌هایی با قابلیت جمع‌آوری، ذخیره، انتقال و دریافت داده است. مولفه بعدی اتصال است؛ داده‌های جمع‌آوری‌‎شده باید بین دستگاه‌های مختلف مبادله شود و در واقع بین آن‌ها ارتباط برقرار شود؛ عاملی که این ارتباط را ممکن می‌کند، اینترنت است.

به‌طور معمول، حسگرها و دستگاه‌های اینترنت اشیا با اپلیکیشن‌ها و سرویس‌هایی که در فضای ابری هستند، ارتباط برقرار می‌کنند و اگر این امر از طریق اینترنت عمومی حاصل نشود، بسته به مدل فضای ابری، از طریق شبکه اینترنت خصوصی صورت می‌گیرد.

مرحله بعدی پردازش داده است. بعد از اینکه داده‌های جمع‌آوری‌شده از دستگاه به فضای ابری منتقل شد، نرم‌افزار نصب‌شده، شروع به تجزیه و تحلیل آن‌ها می‌کند. مثلاً داده‌های منتقل‌شده از سیستم تهویه مطبوع هوشمند در خانه برای مطمئن شدن از اینکه دما در محدوده قابل‌قبولی است، آنالیز می‌شود.

اما ارزش و مزایای واقعی اینترنت اشیا در بخش سیستم‌ها و اپلیکیشن‌های صنعتی نهفته است؛ زیرا در این بخش، تعداد بسیار قابل توجهی دستگاه‌ با قابلیت جمع‌آوری و انتقال داده، اطلاعات حیاتی و در لحظه را در مورد وضعیت کسب‌و‌کار ارائه می‌دهند.

 

کاربرد اینترنت اشیا:

اینترنت اشیا به مردم کمک می کند هوشمندتر زندگی و کار کنند. برای مثال، مصرف‌کنندگان می‌توانند از دستگاه‌های  که در آنها تکنولوژی اینترنت اشیا تعبیه‌شده، مانند ماشین‌ها، ساعت‌های هوشمند یا ترموستات‌ها ،برای بهبود زندگی خود استفاده کنند. به عنوان مثال، هنگامی که شخصی به خانه می رسد، ماشین او می تواند با گاراژ ارتباط برقرار کند تا در را باز کند. ترموستات خانه آنها می تواند با دمای از پیش تعیین شده تنظیم شودو خانه در در دمای مطلوب نگه دارد و سیستم روشنایی میتواند شدت نور محیط و رنگ ها را تنظیم کند.

یکی از جالب‌ترین کاربردهای اینترنت اشیا را با یخچال های هوشمند هستند . فرض کنید در حال بازگشت از محل کار هستید. خودرو شما به گوشی هوشمندتان متصل است و این گوشی به یخچال هوشمند شما در خانه وصل است. در این پیامی از سمت یخچال دریافت میکنید مثلا خوراکی مورد علاقه شما تمام شده و باید آنرا مجدد تهیه کنید اما داستان تمام نشده درست در همین لحظه نمایشگر خودرو شما نزدیکترین سوپر مارکت هایی که کالای مد نظر شمارا موجود داد را به شما نشان داده وبا مسیر یابی دقیق شمارا تا در فروشگاه همراهی میکند.

علاوه بر ارائه دستگاه های هوشمند برای خودکارسازی خانه ها، اینترنت اشیا برای تجارت ضروری است. این به سازمان‌ها نگاهی متفاوت به نحوه عملکرد واقعی سیستم‌هایشان می‌دهد و بینش‌هایی را در مورد همه چیز از عملکرد ماشین‌ها گرفته تا زنجیره تامین و عملیات لجستیک ارائه می‌دهد.اینترنت اشیا ماشین‌ها را قادر می‌سازد تا کارهای خسته‌کننده را بدون دخالت انسان انجام دهند. شرکت ها می توانند فرآیندها را خودکار کنند، هزینه های نیروی کار را کاهش دهند، ضایعات را کاهش دهند و ارائه خدمات را بهبود بخشند. اینترنت اشیا به کاهش هزینه تولید و تحویل کالا کمک می کند و شفافیت را در تراکنش های مشتری ارائه می دهد.اینترنت اشیا یکی از مهم‌ترین فناوری‌ها است و همچنان به پیشرفت خود ادامه می‌دهد، زیرا کسب‌وکارهای بیشتری به پتانسیل دستگاه‌های متصل برای رقابتی نگه داشتن آن‌ها پی می‌برند.

از دیگر کاربرد اینترنت اشیا در محل کار شامل سیستم‌های ردیابی موجودی انبار است تا هر موقع با کمبود محصول مواجه شدید، شما را در جریان بگذارد و به‌صورت خودکار محصولات جدید را سفارش بدهد. میزهای هوشمندیکی از جذاب ترین چیز هایی هستند که به کمک اینترنت اشیا کار میکنند ، این میز ها  به کارمندانی که به مدت طولانی روی صندلی نشسته‌اند هشدار می‌دهد تا از جای خود بلند شوند یا لیست مار روزانه را به آنها یاد آوری میکند. اسپیکرهای هوشمند مخصوص محیط کار، نظیر Alexa for Business، کارمندان را قادر می‌سازد تنها به کمک صدای خود تجهیزات ویدئوکنفرانس را روشن کنند، تقویم را بررسی کنند، زمانی را برای برگزاری جلسه تعیین کنند و اتاق کنفرانس خالی پیدا کنند.

در حوزه صنایع مانند بخش تولید، حسگرهای اینترنت اشیا در ماشین‌آلات، تجهیزات، خطوط تولید، انبارها و وسایل نقلیه می‌توانند داده‌های جمع‌آوری‌شده را در قالب گزارش‌های تعمیر و نگه‌داری در لحظه منتقل کنند تا اگر دستگاهی دچار مشکل شد یا قطعه‌ای نیاز به تعویض داشت، سازمان بلافاصله در جریان قرار بگیرد. با داشتن چنین سیستم پیشرفته‌ای، قطعه معیوب بی‌درنگ شناسایی‌ می‌شود تا مهندسان پیش از بروز هرگونه اختلال در کار، تعمیرات لازم را روی آن انجام بدهند.

تگ‌ها و حسگرهای مجهز به اینترنت اشیا در زنجیره تأمین نیز بسیار مفید هستند. از کارخانه تا کامیون تا انبار تا مغازه، اینترنت اشیا می‌تواند به سازمان‌ها، تصویری متمرکز و واحد از محل دقیق تمام محصولات، نحوه تولید آن‌ها، سرعت حمل‌و‌نقل آن‌ها و سرعت فروش آن‌ها ارائه بدهد.

در بخش مراقبت‌های بهداشتی، همه چیز از حسگرهای بلعیدنی گرفته تا دستگاه‌های استنشاقی متصل و لنزهای تماسی اکنون بخشی از اینترنت اشیا شده‌اند و بیماران و متخصصان حوزه بهداشت را نسبت به اتفاقات داخل بدن، وضعیت سلامت و نحوه مصرف داروها آگاه می‌کنند.

 

 

 

 

هوش مصنوعی و اینترنت اشیا:

این‌روزها که همه‌جا صحبت از هوش مصنوعی است و چت‌بات‌ chat gpt و مولد تصویر mid journey هوش از سر کاربران اینترنتی برده‌اند، سوالی که مطرح می‌شود ارتباط هوش مصنوعی با اینترنت اشیا است. در دو سال گذشته، سرمایه‌گذاری و تصاحب استارتاپ‌هایی که این دو حوزه را با هم ادغام کرده‌اند، به‌طرز چشمگیری افزایش داشته است. شرکت‌های ارائه‌دهنده‌ی پلتفرم‌های IoT اکنون قابلیت‌های هوش مصنوعی نظیر تحلیل‌های مبتنی‌بر یادگیری ماشین ارائه می‌دهند.

مهم‌ترین کاربرد هوش مصنوعی در حوزه‌ی اینترنت اشیا توانایی این تکنولوژی در آنالیز بسیار سریع داده است. یادگیری ماشین که نوعی تکنولوژی هوش مصنوعی است، توانایی شناسایی خودکار الگوها و ناهنجاری‌ داده‌های تولید‌شده توسط حسگرها و دستگاه‌های هوشمند ازجمله اطلاعات مربوط به دما، فشار، رطوبت، کیفیت هوا و غیره را ارائه می‌دهد. درمقایسه با ابزارهای سنتی که معمولا عبور از آستانه‌های عددی را نظارت می‌کنند، روش یادگیری ماشین می‌تواند پیش‌بینی‌های عملیاتی را تا ۲۰ برابر زودتر و دقیق‌تر انجام دهد.

یادگیری ماشین پیش‌بینی‌های عملیاتی را ۲۰ برابر زودتر و دقیق‌تر از روش‌های سنتی انجام می‌دهد

سایر فناوری‌های هوش مصنوعی مانند تشخیص گفتار و بینایی ماشین نیز می‌توانند به تجزیه‌وتحلیل داده‌هایی که پیش‌تر به نظارت انسانی نیاز داشت، کمک کنند.

استفاده از هوش مصنوعی در IoT شرکت‌ها را قادر می‌سازد تا از خرابی‌های غافلگیر‌کننده جلوگیری کنند، کارایی عملیاتی را افزایش دهند، محصولات و سرویس‌های جدیدی تولید کنند و مدیریت ریسک را بهبود بخشند. درکل، اعتقاد بسیاری از کارشناسان این حوزه این است که آینده‌ی اینترنت اشیا، تکنولوژی هوش مصنوعی است.

اینترنت اشیا و اینترنت رفتارها:

از نظر برخی، اینترنت رفتارها (Internet of Behaviors یا به اختصار iob) نسل بعدی اینترنت اشیا و به‌عبارت دیگر، آینده‌ی اینترنت است. تمام دستگاه‌های هوشمندی که بخشی از اینترنت اشیا را تشکیل می‌دهند و تمام داده‌های ریز و درشتی که به‌طور ۲۴ ساعته از کاربران جمع‌آوری می‌شوند، در نهایت به حوزه‌ی بزرگ‌تری به‌نام «اینترنت رفتارها» ختم می‌شوند؛ جایی که این حجم بی‌نهایت عظیم از داده‌های جمع‌آوری شده و الگوهای رفتاری پیش‌بینی شده سرانجام اکثر جنبه‌های زندگی ما را کنترل خواهند کرد.

اینترنت رفتارها قدم بعدی در حوزه‌ی جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌هایی است که دستگاه‌های اینترنت اشیا جمع‌آوری کرده‌اند. iob تلاش می‌کند تا از منظر روان‌شناسی به این سؤال که چطور داده‌ها را تحلیل کند و چطور از این دانش برای توسعه‌ی محصولات جدید و مشتری‌پسند استفاده کند،‌ پاسخ دهد.

طبق پیش‌بینی گارتنر( (به انگلیسی: Gartner ) شرکت پژوهشی و مشاوره آمریکایی است، که در زمینهٔ ارائهٔ خدمات برون‌سپاری، تحقیق و پژوهش و مشاوره فناوری اطلاعات فعالیت می‌نماید)، بیش از نیمی از جمعیت جهان تا سال ۲۰۲۵ با سیستم اینترنت رفتارهای دولت‌ها و شرکت‌های خصوصی در تعامل خواهند بود. گارتنر همچنین معتقد است اگر پروژه‌های مبتنی بر اینترنت رفتارها ارزش افزوده‌ای به کاربر ارائه ندهند یا از پس برطرف کردن دغدغه‌های حریم شخصی کاربران برنیایند، کل مفهوم iob با شکست رو‌به‌رو می‌شود.

خطرات اینترنت اشیا

اینترنت اشیا تمام مزایای اینترنت را به وسایلی مثل لامپ و ترموستات عرضه کرد؛ اما در عین حال، تمام مشکلات اینترنت را هم با خود به همراه آورد. حالا که اسپیکرها، تلویزیون، یخچال، ساعت زنگ‌دار، مسواک، لامپ، زنگ در، پیجر اتاق کودک و دوربین‌های مداربسته به وای‌فای متصل شده‌اند، تقریبا هر دستگاهی در خانه در معرض حمله سایبری قرار دارد و حتی ممکن است به‌طور کامل از کار بیفتد.

اگر اینترنت قطع شود، دستگاه متصل نیز از کار می‌افتد. اگر مشکل روتر داشته باشید، دیگر نمی‌توانید از سیستم گرمایشی هوشمند خود استفاده کنید یا حتی در هوشمند خانه را باز کنید. بسیاری از این وسایل از طریق نرم‌افزارهایی اجرا می‌شوند که اگر شرکت سازنده‌ی آن ورشکست شود یا نرم‌افزار را دیگر به‌روزرسانی نکند، گجت هوشمند شما نیز ممکن است به قطعه پلاستیکی بی‌مصرفی تبدیل شود.

این‌ها به کنار، اتصال دستگاه‌ها به اینترنت، آن‌ها و هر وسیله‌ی دیگر متصل به شبکه‌ی وای‌فای شما را در معرض حمله سایبری قرار می‌دهد. لارا دناردیس در کتاب «اینترنت در همه چیز» این تهدید امنیت سایبری را بزرگ‌ترین مسئله‌ی حقوق بشر زمان ما نامیده است.

خطر هک شدن دستگاه‌های اینترنت اشیا فقط در حد شوخی چند نفر برای بر هم زدن دور ماشین لباسشویی هوشمند یا نفوذ به دوربین گوگل نست برای فرستادن پیغامی برای عضویت در فلان کانال یوتیوب نیست (این اتفاق واقعا افتاده است)؛ بلکه به این فکر کنید که اگر درِ هوشمند خانه شما هک شود، افراد غریبه می‌توانند به‌راحتی وارد خانه شوند. اگر چند هزار آب‌گرم‌کن هوشمند هم‌زمان هک شوند، برق کل شهر ممکن است قطع شود. تنها وجود یک دستگاه آسیب‌پذیر کافی است تا امنیت کل شبکه به خطر بیفتد.

تهدیدی که متوجه دستگاه‌های متصل به اینترنت است، فقط به این خاطر نیست که آن‌ها به اینترنت متصل هستند، بلکه به این خاطر است که در تولید این محصولات، مسائل امنیتی همیشه در اولویت سازندگان نبوده.

مثلاً در سال ۲۰۱۶، بدافزاری به نام mirai به بیش از ۶۰۰ هزار دستگاه اینترنت اشیا‌ آسیب‌پذیر نفوذ کرد تا حمله‌ی DDoS گسترده‌ای را ترتیب بدهد. سال بعد، حمله سایبری موسوم به Krack تقریبا هر دستگاه متصل به اینترنت را آلوده کرد. این حمله کاملا فلج‌کننده بود و دفاع در برابر آن بسیار دشوار؛ به این خاطر که اینترنت اشیا در سیستم‌عامل‌های بسیار متفاوتی حضور دارد. وقتی ویروسی به گوشی هوشمند یا کامپیوتر حمله می‌کند، توسعه‌دهندگان نرم‌افزار به‌سرعت برای مقابله با آن پچ امنیتی عرضه می‌کنند؛ اما وسایلی مانند روترها یا زنگ درهای هوشمند، معمولا به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری مورد نیاز برای محافظت در برابر آسیب‌پذیری‌ها را دریافت نمی‌کنند.

اشنایر: اینترنت اشیا در نهایت به رباتی غول‌پیکر و ناامن تبدیل می‌شود

به قول اشنایر، ظهور شبکه جهانی اینترنت اشیا در نهایت به شکل‌گیری رباتی غول‌پیکر و متصل به اینترنت در مقیاس جهانی منجر می‌شود که به قدری گوناگون و ناامن است که اگر برای آن قوانینی تنظیم نشود، حملات سایبری باعث بروز مشکلات جدی در جامعه خواهد شد. او معتقد است «وقتی همه چیز تبدیل به کامپیوتر می‌شود،‌ امنیت کامپیوتر، امنیت همه چیز می‌شود.»

خطر دیگر اینترنت اشیا مسئله حریم شخصی است. خانه‌ی هوشمند را در نظر بگیرید: این خانه می‌داند کِی از خواب بیدار می‌شوید (وقتی قهوه‌ساز هوشمند روشن می‌شود)، چطور مسواک می‌زنید (به لطف مسواک هوشمند)، به کدام موج رادیویی گوش می‌دهید (به لطف اسپیکر هوشمند)، چه نوع غذایی می‌خورید (به لطف اجاق یا یخچال هوشمند)، کودکان شما چه فکری در سر دارند (به لطف اسباب‌بازی‌های هوشمند) و چه کسی به خانه‌ی شما سر می‌زند یا از کنار خانه‌ی شما عبور می‌کند (به لطف زنگ در هوشمند). درحالی‌که شرکت‌ها همان ابتدا با فروش وسایل هوشمند درآمد کسب می‌کنند، مدل کسب‌و‌کار اینترنت اشیای آن‌ها احتمالا شامل فروش حداقل برخی از داده‌های جمع‌آوری‌شده از مشتریان خود نیز می‌شود.

هر دستگاهی در اینترنت اشیا داده جمع‌آوری می‌کند و تمام این داده‌ها ارزش دارند. در مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹، پژوهشگران دریافتند ۷۲ دستگاه از ۸۱ دستگاه اینترنت اشیا مورد بررسی، داده‌های خود را با شرکتی غیرمرتبط با سازنده‌ی اصلی دستگاه به اشتراک گذاشته‌اند. این بدان معنی است که دقیق‌ترین جزئیات زندگی شخصی شما می‌تواند بسته‌بندی‌ و به شخص دیگری فروخته شود. گوگل و اپل هر دو در سال ۲۰۱۹ اعتراف کردند صداهای ضبط‌شده توسط اسپیکرهای هوشمند آن‌ها توسط پیمانکاران بررسی می‌شود. آمازون با بیش از ۴۰۰ اداره‌ی پلیس همکاری دارد که از تصاویر ضبط‌شده توسط دوربین زنگ در هوشمند آن برای نظارت بر محله استفاده می‌کنند.

آینده اینترنت اشیا:

با ادامه‌ی کاهش قیمت حسگرها و ارتباطات اینترنتی، افزودن دستگاه‌های بیشتر به اینترنت اشیا مقرون‌به‌صرفه می‌شود. بیشتر شرکت‌هایی که با اینترنت اشیا سروکار دارند، در حال حاضر در مرحله‌ی آزمایشی هستند، چون تکنولوژی لازم برای پروژه‌های آن‌ها از جمله تکنولوژی حسگر، اینترنت 5G و ابزارهای آنالیز مبتنی بر یادگیری ماشین، هنوز خودشان در مراحل اولیه‌ی توسعه به سر می‌برند.

رقابت بین پلتفرم‌های مختلف، فروشندگان و شرکت‌های نرم‌افزاری و اپراتورهای شبکه برای گرفتن سهم بیشتر در بازار اینترنت اشیا بسیار جدی و نفس‌گیر است و هنوز مشخص نیست کدام یک از آن‌ها پیروز ماجرا می‌شوند؛ اما بدون وجود استانداردها و پروتکل‌های لازم، احتمالا در چند سال آینده شاهد فجایع امنیتی بزرگی در حوزه‌ی IoT خواهیم بود.

با افزایش تعداد دستگاه‌های متصل، محیط زندگی و کار ما با محصولات هوشمند پر می‌شود. برخی افراد با آغوش باز از عصر جدید اشیا هوشمند استقبال خواهند کرد؛ درحالی‌که برخی دیگر برای روزهایی که صندلی فقط صندلی بود و کاربرد دیگری نداشت، دل‌تنگ خواهند شد. شما جزو کدام یک از این دو دسته هستید؟